Hebben jullie hard geschreeuwd?’ vroegen we, nadat we een stuk of tien kinderen hadden gevraagd om allemaal tegelijk zo hard mogelijk te gillen.
‘Ja!’ antwoordden ze.
‘Heeft iedereen uit de boekwinkel jullie gehoord?’
‘Jaaaaa!’ Sommigen knikten zo enthousiast dat ze tegelijkertijd kleine sprongetjes maakten.
‘En ik denk de mensen op straat ook wel,’ glunderde het jongetje vooraan.
‘Wat deden al die mensen toen jullie zoveel lawaai maakten?’
Alle kinderen deden hun vingers in hun oren. Een paar knepen ook hun ogen dicht.
‘Konden ze dan luisteren naar wat jullie wilden zeggen?’
‘Dat kan toch niet als je je vingers in je oren hebt!’ Een meisje van een jaar of vijf keek ons wat geïrriteerd aan. ‘Duuuh’, zei ze ook nog erachteraan.
‘Als je iets wil vertellen, helpt het dan om heel hard te schreeuwen?’ probeerden wij ons punt nog even in te koppen.
De kinderen schudden hun hoofd.
Het meisje was al naar de kleurhoek gerend.

Dit is de korte samenvatting van de boodschap uit ons prentenboek ‘Knap’, dat Ceciel Jacobs en ik  op deze manier presenteerden aan onze jonge lezers.
Aan de volwassenen brachten we dezelfde boodschap, maar dan op een andere manier – van schreeuwende mannen en vrouwen in een boekwinkel wordt niemand blij.
Hoe we dat deden?
Dat is via onderstaande links terug te lezen of te luisteren!