Als kind beeldde ik me in dat de dood eruitzag als een soort ruimtewezen, een alienachtig schepsel met scherpe bruine tandjes, paarse slierten en slijmerige grijparmen – en dit horrorachtige figuur is nu het hoofdpersonage van mijn nieuwe verhaal, een verhaal dat ook gaat over nieuwjaarsnacht, wc-deuren en cocktails met sterretjes. 

 

Het heet ‘Bewegen in vacuüm’ en is nu te lezen op Elders Literair.

 

Veel dank aan Kees Ruys en de rest van de redactie van Elders Literair voor het vertrouwen, veel dank aan alle buitenaardse wezens voor de groene lazerstralen, rode puntjes en dat wat ik allemaal nog meer zag toen ik als klein meisje naar de sterrenhemel keek.