Tijdens het voetbaltoernooi van mijn dochters zat ik langs de kant. Ik keek naar vier halve velden, acht teams en naar nog meer kinderen. Toen het fluitsignaal klonk, wees een jongetje naar de regenboog in de lucht, alsof zijn vader, een van de scheidsrechters, de kleuren zojuist persoonlijk had opgeroepen. Een ander kind stond op haar handen. Toen de bal naar haar toe werd gepast stond ze dat nog steeds. Voor mijn neus schoot een meisje de bal zo hard in de kruising dat een van de pubers langs de kant spontaan begon te klappen. ‘Dat kan ik niet eens’ mompelde hij. Op de tegels naast het veld kropen honderden mieren. Als je door je wimpers keek, zag je geen verschil tussen de mieren en de kunstgraskorrels.  

 

Dit toernooi was voor mij de aanleiding voor een nieuw verhaal. Het heet: ‘De mierenkoningin’ en is nu te lezen in Hard gras 164.

 

Veel dank aan Henk Spaan, Matthijs van Nieuwkerk en Hugo Borst voor het vertrouwen, en veel dank aan alle voetballende kinderen voor het lopen op jullie handen, de keiharde schoten in de kruising en voor alle kleuren van de regenboog.