Op mijn gang hangt een mannetje met haar van letters. Ik wekte hem tot leven toen ik een jaar of twaalf was en verhalen schreef over de boosaardige schurk Semafoor.

Het mannetje las met me mee. Als beloning liet ik na afloop zijn haar groeien: na elk nieuw verhaal beplakte ik zijn schedel met krantenknipsel-lokken. 

 

Na tientallen verhalen was zijn hoofd vol. Het mannetje verdween in een map, de avonturen van Semafoor maakten plaats voor naveltruitjes van de Coolcat, potloottekeningen legden het keihard af tegen Backstreet Boys-posters.

 

Maar toen ik vandaag het pakketje van Van Oorschot in de brievenbus vond, rende ik weer naar mijn oude vriend. Trots liet ik hem mijn verhaal zien. 

Zijn vergeelde haar glom. Vanachter zijn rode bril gaf hij mij een knipoog in potloodlijnen.

​