Overmoed heeft iets schattigs als je onder de vijfentwintig bent – daarna wordt het al vrij snel treurig. Hetzelfde geldt voor blauwe Miss Sporty-nagellak, onhandig zoenen en witte oogschaduw. 

​

Ik ben een jaar of zeventien, nog ruim onder die treurigheidsgrens. Als ik op het Spaanse surfstrand de gele vlaggen zie wapperen, besluit ik dat die waarschuwing niet voor mij geldt: ik ben wel opgewassen tegen een beetje stroming. Ik instrueer mijn mede-surfer om binnen de boeien te blijven en zelf vertrek ik, hup, de wilde zee op. Ik spuit vooruit, ik gijp, ik spring, ik vlieg! Ik ben onsterfelijk – althans, zo voel ik me.

 

Hoe dat afloopt, lees je in het essay dat ik mocht schrijven voor Elders Literair. Het is een stuk geworden over onsterfelijkheid, afgehakte hoofden en bevroren lichamen. Over een kortverhaal van Mariana Enriquez en over ‘Het verzuim van de dood’ van José Saramago. En over kwallen. Omdat het mooie dieren zijn. En omdat er een Japanner is die kwallennummers zingt met een kwallenmuts op zijn hoofd.

​

PS: Bij gebrek aan kwallen sta ik op de foto met het allerschattigste hondje ter wereld. 
PPS: Hondje en ik hebben nooit tegelijkertijd onze ogen open.