De Zuid-Afrikaanse band Freshly Ground heeft een nieuwe zangeres, in de townships is Nelson Mandela zijn heldenstatus aan het verliezen, het Tygerberg Hospital heeft een eigen LinkedIn-pagina en ik draag geen paarse operatiemutsjes meer – sinds mijn coschap traumachirurgie in Zuid-Afrika is er veel veranderd. Dat is ook niet zo gek, het is inmiddels vijftien jaar geleden. Toch moet ik de laatste tijd veel aan die periode denken.

 

Het coschap vond plaats in de zomer van 2010: tijdens het WK. In die tijd kreeg ik niet alleen diep ontzag voor de Zuid-Afrikaanse artsen, verpleegkundigen en coassistenten, ik transformeerde ook, net als de rest van Nederland, tot voetbalfan. 

 

Die oranjemetamorfose was tijdelijk. Ik bleek een gelegenheids-fan, zo eentje die alleen kijkt tijdens het WK en EK, net zoals iemand die alleen gaat hardlopen met mooi weer (ben ik ook) of enkel surft op plekken waar je nog kan staan (dat ook). 

Maar goed. Voetbal dus. 

 

Sinds een paar jaar is het voetbal weer terug in mijn leven. Niet via mijn man (wel een echte voetbalfan), niet via mijn familie (ook allemaal echte) en niet door toeterende vuvuzela’s in het Greenpoint Stadion – het is terug in shirtjes in maat honderdveertig, in ruzies over Messi versus Ronaldo, in topografiehuiswerk aan de hand van voetbalclubs, in zevenveertig keer hooghouden en in wie-scoort-is-keep of kontje-kick op het plein. Het is er ook elke woensdag- en vrijdagmiddag op veld twee (yes: kunstgras), en zaterdagochtend om kwart over acht op veld zeven-A (gras…). Het is er in meisjes-onder-negen, of in de toekomstige oranje leeuwinnen, zoals mijn dochters zichzelf noemen.

 

En zo komt het dat ik opnieuw ondergedompeld word én dat ik over voetbal ga schrijven. Of nou ja: over voetbal, Zuid-Afrika en Super Mario. 

Het is een kortverhaal geworden en is nu te lezen in Hard gras nr. 162. 

 

Ik wil Henk Spaan, Hugo Borst en Matthijs van Nieuwkerk enorm bedanken voor het vertrouwen, en mijn dochters voor het oranjegevoel van afgelopen seizoen – al hebben ze daar eigenlijk geen bal voor nodig: voor mijn dochters juich ik altijd. 

​